Ebola, ziekenhuisbezoek en HIV project
Blijf op de hoogte en volg Evi
19 Oktober 2014 | Ghana, Golokuati
Zo, eindelijk weer eens tijd om een blog te typen en jullie op de hoogte te houden van mijn, inmiddels toch vrij drukke, weken in Ghana. Ik ga proberen alles te vertellen…..
Na de begrafenis en de Wli waterval waar ik de vorige keer over vertelde hadden we op zondag een rustige dag. We hielden grote schoonmaak want dat was wel weer eens nodig. In de middag kwamen er nog wat, inmiddels, Ghanese vrienden een spelletje doen en besloten we na het eten er weer eens een ouderwets gezellig avondje van te maken. Te lang al niet meer gedaan vonden we. De fles whisky en aardbeienlikeur werd op tafel gezet en de spelletjes konden beginnen. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat er een paar meiden, wegens privacybeleid mag ik geen namen noemen, een heftig duet van Marco Borsato stonden mee te zingen.
Gelukkig waren Manon en ik zo verstandig de volgende dag niks te gaan doen, de rest ging naar Ho om te zwemmen en wij besloten met de kinderen van de compound te gaan koken. Fufu stond op het menu. Het is een soort bal gemaakt van gestampte yam, een soort aardappel, en plantain, bakbanaan. Het is een typisch Ghanees gerecht wat je met je rechterhand moet eten. Fijn als je linkshandig bent maar we hebben heerlijk gegeten.
Ook hebben we al weer veel werk verricht op de HIV kliniek. Inmiddels is ons plan redelijk duidelijk bij de medewerkers van de kliniek en kunnen we gaan beginnen met archiveren. Nelson, de oprichter van de kliniek, vertelde ons veel informatie. Er heerst nog steeds een groot taboe rondom HIV. Door de armoede kiezen vrouwen er voor de prostitutie in te gaan en weten ze dat ze een grotere kans lopen op HIV, maar door het geld dat ze daarmee verdienen kunnen ze wel hun kinderen voeden. Op dit moment zijn er zo’n 1500 patiënten onder behandeling in de HIV kliniek en dat aantal blijft groeien.
Inmiddels ben ik 2 keer naar de health clinic hier in het dorp geweest. Ik ben hier al 6 weken lek geprikt door de muggen, die bulten zijn inmiddels wondjes geworden en de wondjes zijn gaan ontsteken. Mijn wondjes werden op zijn Ghanees behandeld, hard en zonder enige empathie voor de patiënt. Daarbij kwam ook nog eens dat madame verpleegkundige volgens mij haar diploma bij een pakje boter had gehaald en vertelde me dat het aan mijn gewicht lag dat de muggen me beten. Oké ik neem dat schoonmaakspul wel mee en ik laat het Manon wel doen, bedankt!
Ook zijn er 2 kinderen van school gestuurd in de afgelopen week omdat ze ons een liefdesbriefje hadden geschreven. Deze briefjes zijn op school beland en daarom heeft de school ze weggestuurd. Hier waren wij het niet mee eens. School is hier in Ghana erg belangrijk. En als je als kind hier naar school kunt, moet dat ook zo blijven. Dus zijn wij naar school gegaan en hebben we gepraat met de docent. Hij vertelde dat de kinderen hier niet mogen zeggen dat ze van ons houden en dat zij zo een slechte indruk van Ghana achterlaten bij Nederlanders. Ook toen wij vertelde dat in Nederland dit altijd op school gebeurt en dat dat volgens ons past bij hun leeftijd was er niks te veranderen aan de situatie, helaas. Gelukkig hebben we uiteindelijk bericht gekregen van de directeur van de school dat de kinderen weer terug mogen komen.
Een week geleden was een thuiskomst in Nederland ineens een stuk dichterbij dan ik wilde. We kregen bericht van de groep uit Ada dat hun in het ziekenhuis een patiënt hadden verzorgt met ebola verschijnselen. De eerste testuitslag gaf ebola aan en de tweede testuitslag zou de volgende ochtend komen. De paniek sloeg toe. Wat zou er gebeuren bij één besmette ebola patiënt en wanneer zouden we dan terug naar Nederland moeten? Ik was echt niet van plan om naar huis te gaan. Ik heb net het idee dat ik eindelijk begin aan waar ik voor gekomen ben. Na wat telefoontjes en gesprekken met onze Nederlandse coach kregen we niet veel meer informatie dan we al hadden. We moesten de uitslag afwachten en die zou de volgende dag komen. Hoewel ik jullie in Nederland af en toe best wel mis, was dit niet het moment waarop ik naar huis wilde. Ik had nog niet eens souvenirs!!
De volgende dag kregen we om 6 uur al bericht. Er was geen ebola geconstateerd bij de patiënt en alles was weer veilig. Dat kwam even goed uit want dat weekend gingen we naar Cape Coast.
Cape Coast is een plaatsje aan de kust waar vroeger de slavenforten zijn gebouwd. Daar hebben we cape coast castle bezocht en heerlijk op het strand gelegen en in de Atlantische oceaan gezwommen. We sliepen in oasis beach resort. Een heerlijk huisje aan zee. Jammer alleen dat in het huisje stapelbedden stonden en ik uit alle enthousiasme riep dat ik wel boven wilde. Wat had ik een spijt toen ik ’s nachts mijn bed in klom bij iedere beweging die ik maakte voelde dat het bed het ging begeven. Ook in de trotro terug vreesde ik voor mijn leven. De chauf scheurde met 120 km/u door de bochten op een berg en ik zag Manon alsmaar zieker worden. Na 6x vragen of het ook rustiger kon, en hem uit te hebben gelegd dat we graag levend terug wilde komen …. ging hij gewoon door in hetzelfde tempo. Het leek alsof hij geen engels verstond. Nadat Manon het echt niet meer zag zitten zei ik dat hij de auto stil moest zetten. Toen hij me ook nog vroeg welke auto dan precies werd ik kwaad. Het zinnetje “This car, Asshole’’ kon ik dan ook niet meer voor me houden. Achteraf bleek dat hij wel degelijk engels sprak en heeft hij me vast en zeker goed verstaan.
De wondjes werden als maar erger en ik werd er zelfs voort een beetje ziek van. Nadat onze Nederlandse coach foto’s had laten zien aan een arts in het ziekenhuis kreeg ik een telefoontje dat ik naar het ziekenhuis moest komen. Dus ook ik ging het ritueel van het ziekenhuis in. Eerst een patiëntendossier aan laten maken en daarna door naar de eerste hulp. Mijn bloeddruk werd opgemeten met een meter uit het jaar 0 en ook de thermometer was niet helemaal betrouwbaar denk ik, maar het was allemaal goed dus het zal wel. Toen ik mijn wondjes liet zien kreeg ik weer het welbekende “Oh, I’m sorry!” want verder weten ze er niet veel nuttigs over te zeggen. Ik kon in de wachtkamer bij de dokter gaan zitten. De wachtkamer is hier heel anders dan in Nederland. Je gaat op een plastic stoel zitten en schuift iedere keer een stoel verder, steeds dichter naar de deur van de dokter. Ondertussen werd er een meisje binnengebracht die nog maar amper op haar benen kon staan. Rood doorlopen ogen en een ademhaling waar je bang van werd. Waar in Nederland alle alarmbellen zouden gaan rinkelen werd ze hier ook gewoon op een plastic stoel gezet, achteraan in de rij voor de dokter. Na een gesprekje met de dokter kon ik door naar het laboratorium om bloed te laten prikken op malaria en andere rare dingen. Gelukkig had ik geen malaria en kon ik weer terug naar de dokter. Hij schreef me antibiotica voor en een wondplan. Deze heb ik meteen doorgegeven aan Manon, zodat zij zich weer uit kan leven op mijn benen.
Afgelopen weekend zijn Manon en ik met zijn twee thuis geweest. De rest ging voor een weekend naar een stad verderop terwijl Manon en ik besloten hadden een weekend lang aan ons project te werken.
Vandaag hebben we boodschappen gedaan met de kinderen van de compound want zij gaan morgen op mijn verjaardag voor ons koken. En als het goed is staat er morgenmiddag een heerlijke verjaardagscake van de buurvrouw op me te wachten! Ik ben benieuwd!
Afoue?(Hoe gaat het? antwoord je met "eeeee" dan zeg je dat het goed gaat, antwoord je met "ooooo" dan zeg je dat het niet goed gaat.)
Dikke kus,
Evi
Na de begrafenis en de Wli waterval waar ik de vorige keer over vertelde hadden we op zondag een rustige dag. We hielden grote schoonmaak want dat was wel weer eens nodig. In de middag kwamen er nog wat, inmiddels, Ghanese vrienden een spelletje doen en besloten we na het eten er weer eens een ouderwets gezellig avondje van te maken. Te lang al niet meer gedaan vonden we. De fles whisky en aardbeienlikeur werd op tafel gezet en de spelletjes konden beginnen. Dit resulteerde er uiteindelijk in dat er een paar meiden, wegens privacybeleid mag ik geen namen noemen, een heftig duet van Marco Borsato stonden mee te zingen.
Gelukkig waren Manon en ik zo verstandig de volgende dag niks te gaan doen, de rest ging naar Ho om te zwemmen en wij besloten met de kinderen van de compound te gaan koken. Fufu stond op het menu. Het is een soort bal gemaakt van gestampte yam, een soort aardappel, en plantain, bakbanaan. Het is een typisch Ghanees gerecht wat je met je rechterhand moet eten. Fijn als je linkshandig bent maar we hebben heerlijk gegeten.
Ook hebben we al weer veel werk verricht op de HIV kliniek. Inmiddels is ons plan redelijk duidelijk bij de medewerkers van de kliniek en kunnen we gaan beginnen met archiveren. Nelson, de oprichter van de kliniek, vertelde ons veel informatie. Er heerst nog steeds een groot taboe rondom HIV. Door de armoede kiezen vrouwen er voor de prostitutie in te gaan en weten ze dat ze een grotere kans lopen op HIV, maar door het geld dat ze daarmee verdienen kunnen ze wel hun kinderen voeden. Op dit moment zijn er zo’n 1500 patiënten onder behandeling in de HIV kliniek en dat aantal blijft groeien.
Inmiddels ben ik 2 keer naar de health clinic hier in het dorp geweest. Ik ben hier al 6 weken lek geprikt door de muggen, die bulten zijn inmiddels wondjes geworden en de wondjes zijn gaan ontsteken. Mijn wondjes werden op zijn Ghanees behandeld, hard en zonder enige empathie voor de patiënt. Daarbij kwam ook nog eens dat madame verpleegkundige volgens mij haar diploma bij een pakje boter had gehaald en vertelde me dat het aan mijn gewicht lag dat de muggen me beten. Oké ik neem dat schoonmaakspul wel mee en ik laat het Manon wel doen, bedankt!
Ook zijn er 2 kinderen van school gestuurd in de afgelopen week omdat ze ons een liefdesbriefje hadden geschreven. Deze briefjes zijn op school beland en daarom heeft de school ze weggestuurd. Hier waren wij het niet mee eens. School is hier in Ghana erg belangrijk. En als je als kind hier naar school kunt, moet dat ook zo blijven. Dus zijn wij naar school gegaan en hebben we gepraat met de docent. Hij vertelde dat de kinderen hier niet mogen zeggen dat ze van ons houden en dat zij zo een slechte indruk van Ghana achterlaten bij Nederlanders. Ook toen wij vertelde dat in Nederland dit altijd op school gebeurt en dat dat volgens ons past bij hun leeftijd was er niks te veranderen aan de situatie, helaas. Gelukkig hebben we uiteindelijk bericht gekregen van de directeur van de school dat de kinderen weer terug mogen komen.
Een week geleden was een thuiskomst in Nederland ineens een stuk dichterbij dan ik wilde. We kregen bericht van de groep uit Ada dat hun in het ziekenhuis een patiënt hadden verzorgt met ebola verschijnselen. De eerste testuitslag gaf ebola aan en de tweede testuitslag zou de volgende ochtend komen. De paniek sloeg toe. Wat zou er gebeuren bij één besmette ebola patiënt en wanneer zouden we dan terug naar Nederland moeten? Ik was echt niet van plan om naar huis te gaan. Ik heb net het idee dat ik eindelijk begin aan waar ik voor gekomen ben. Na wat telefoontjes en gesprekken met onze Nederlandse coach kregen we niet veel meer informatie dan we al hadden. We moesten de uitslag afwachten en die zou de volgende dag komen. Hoewel ik jullie in Nederland af en toe best wel mis, was dit niet het moment waarop ik naar huis wilde. Ik had nog niet eens souvenirs!!
De volgende dag kregen we om 6 uur al bericht. Er was geen ebola geconstateerd bij de patiënt en alles was weer veilig. Dat kwam even goed uit want dat weekend gingen we naar Cape Coast.
Cape Coast is een plaatsje aan de kust waar vroeger de slavenforten zijn gebouwd. Daar hebben we cape coast castle bezocht en heerlijk op het strand gelegen en in de Atlantische oceaan gezwommen. We sliepen in oasis beach resort. Een heerlijk huisje aan zee. Jammer alleen dat in het huisje stapelbedden stonden en ik uit alle enthousiasme riep dat ik wel boven wilde. Wat had ik een spijt toen ik ’s nachts mijn bed in klom bij iedere beweging die ik maakte voelde dat het bed het ging begeven. Ook in de trotro terug vreesde ik voor mijn leven. De chauf scheurde met 120 km/u door de bochten op een berg en ik zag Manon alsmaar zieker worden. Na 6x vragen of het ook rustiger kon, en hem uit te hebben gelegd dat we graag levend terug wilde komen …. ging hij gewoon door in hetzelfde tempo. Het leek alsof hij geen engels verstond. Nadat Manon het echt niet meer zag zitten zei ik dat hij de auto stil moest zetten. Toen hij me ook nog vroeg welke auto dan precies werd ik kwaad. Het zinnetje “This car, Asshole’’ kon ik dan ook niet meer voor me houden. Achteraf bleek dat hij wel degelijk engels sprak en heeft hij me vast en zeker goed verstaan.
De wondjes werden als maar erger en ik werd er zelfs voort een beetje ziek van. Nadat onze Nederlandse coach foto’s had laten zien aan een arts in het ziekenhuis kreeg ik een telefoontje dat ik naar het ziekenhuis moest komen. Dus ook ik ging het ritueel van het ziekenhuis in. Eerst een patiëntendossier aan laten maken en daarna door naar de eerste hulp. Mijn bloeddruk werd opgemeten met een meter uit het jaar 0 en ook de thermometer was niet helemaal betrouwbaar denk ik, maar het was allemaal goed dus het zal wel. Toen ik mijn wondjes liet zien kreeg ik weer het welbekende “Oh, I’m sorry!” want verder weten ze er niet veel nuttigs over te zeggen. Ik kon in de wachtkamer bij de dokter gaan zitten. De wachtkamer is hier heel anders dan in Nederland. Je gaat op een plastic stoel zitten en schuift iedere keer een stoel verder, steeds dichter naar de deur van de dokter. Ondertussen werd er een meisje binnengebracht die nog maar amper op haar benen kon staan. Rood doorlopen ogen en een ademhaling waar je bang van werd. Waar in Nederland alle alarmbellen zouden gaan rinkelen werd ze hier ook gewoon op een plastic stoel gezet, achteraan in de rij voor de dokter. Na een gesprekje met de dokter kon ik door naar het laboratorium om bloed te laten prikken op malaria en andere rare dingen. Gelukkig had ik geen malaria en kon ik weer terug naar de dokter. Hij schreef me antibiotica voor en een wondplan. Deze heb ik meteen doorgegeven aan Manon, zodat zij zich weer uit kan leven op mijn benen.
Afgelopen weekend zijn Manon en ik met zijn twee thuis geweest. De rest ging voor een weekend naar een stad verderop terwijl Manon en ik besloten hadden een weekend lang aan ons project te werken.
Vandaag hebben we boodschappen gedaan met de kinderen van de compound want zij gaan morgen op mijn verjaardag voor ons koken. En als het goed is staat er morgenmiddag een heerlijke verjaardagscake van de buurvrouw op me te wachten! Ik ben benieuwd!
Afoue?(Hoe gaat het? antwoord je met "eeeee" dan zeg je dat het goed gaat, antwoord je met "ooooo" dan zeg je dat het niet goed gaat.)
Dikke kus,
Evi
-
19 Oktober 2014 - 20:09
Fréderique :
Oh Evi toch.. Wat vervelend van je muggebulten.
Heel veel beterschap en hoop dat je je snel beter voelt!
Wel fijn dat jullie zo'n goed werk daar verrichten, blijf het bijzonder vinden.
Toch gek hoor dat je er niet bent hier op je verjaardag maar dat feestje vieren we als je terug bent!
Ik kijk weer uit naar je volgende verhaal;)
Kus! XX -
19 Oktober 2014 - 21:39
Jacques:
Wat goed van jullie hoe je steeds weer problemen oplost en dat je ook opkomt voor de kinderen in het dorp. Ze gaan jullie daar nog missen (behalve die docent dan).
Mooi project. Ze kunnen jullie hulp in de HIV kliniek wel gebruiken. Goed dat jullie er zo hard aan werken.
Fijne verjaardag morgen. Er zal beslist aandacht aan besteed worden. Wij nemen er hier ook een borrel op.
Dikke kus. xxxxxx -
19 Oktober 2014 - 21:53
Carla:
Fijn dat je nog niet naar huis wilt, wil alleen maar zeggen dat het je goed bevalt. Ik begin je toch wel een beetje te missen. Maar ik zal niet mieppen. Gewoon genieten en aan je project werken. Jullie zijn goed bezig. Morgen een hele leuke dag. Ik pak er nu een borrel op en morgen. KUS, KUS en nog een KUS -
20 Oktober 2014 - 02:32
Carina:
Lieve Evi
Allereerst van harte gefeliciteerd.
Hopelijk wordt je daar goed verwend.
Verdien je. Zeker na al die verhalen. Hopelijk worden die
Bulten snel minder en doet de anti biotica zijn werk.
Heel veel plezier nog en zoals wij in Nederland zeggen
Proost en un skone dag war. Houdoe. Xxx -
20 Oktober 2014 - 10:00
Sharynne:
Hee jarige Evi!
Je schrijft elke keer weer een goed verhaal, zo blijven we lekker op de hoogte!
Hopelijk gaan je muggenbulten snel over, laat Manon maar goed voor je benen zorgen haha. Mooi om te horen dat jullie project van start is gegaan, succes!
Geniet van vandaag! Laat ze je maar lekker verwennen, dan doen we dat nog eens over als je weer terug bent!
Een hele fijne dag! XX -
20 Oktober 2014 - 10:48
Jolanda Vermeer:
Lieve Evi,
Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag( ook van Ad) , of je hem nog eens zo tropisch kunt vieren als vandaag is de vraag.
Geniet er daarom dubbel van en laat je vooral verwennen.
Prachtige verhalen, ik smul er van.
Hier gaat het om hé, dat vergeet je nooit meer.
Fijne dag verder en tot het volgende verslag.
Groetjes,
Jolanda -
20 Oktober 2014 - 20:43
Nel En Piet Van Der Nruggen:
Hallo Evi,
Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag!
Leuk om te lezen, dat je het zo goed maakt ( behalve de muggebulten -
20 Oktober 2014 - 21:53
Ad V D Laak:
hallo evi van harte gefeliciteerd met je verjaardag! gaat het al beter met je bulten? leuke verslagen die je schrijft . en heb je de Melkweg gezien ? groetjes ad -
23 Oktober 2014 - 11:48
Dick Schijven:
Hey Evi,
Wat een verhalen weer. Zo te zien ben je helemaal gewend aan het Ghanese leven, maar ik sta nog vaak genoeg versteld van wat je allemaal vertelt. Mooi dat jullie nu een goed project hebben gevonden bij de HIV kliniek. Hopelijk heb je van je verjaardag genoten, wij hebben er hier in ieder geval nog een gebakje op gepakt.
Groetjes,
Dick
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
