Ada Foah, Maranatha beach en een weekje ziekenhuis

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Dit keer omdat er nogal wat gebeurt is in de tussentijd.
We beginnen maar met het weekje vakantie.

26 oktober zijn we vertrokken naar Ada Foah. Dit ligt in het zuidoosten van Ghana. Daar zitten andere meiden die ook met Ghanagangers reizen. Gelukkig had Ghanagangers nog een huisje over voor ons dus verbleven we een week lang in het church house. Een donker en guur huisje waar de week er voor nog schorpioenen verbleven. Gelukkig was het nu helemaal schoon gemaakt zeiden ze dus konden wij er gaan wonen. We kwamen er al snel achter dat wij het zo slecht nog niet hebben in ons eigen stekkie in Golokuati. Er was geen water, al een paar dagen niet, en we moesten ons dus wassen met regenwater. Overdag waren we veel te vinden op Maranatha beach. Een eilandje ongeveer 10 minuten varen van Ada Foah. Hier konden we onszelf wassen in het Volta meer. Lekker back to basic! Bij Maranatha beach heb je aan de ene kant het Volta meer en als je het strand van ongeveer 50 meter breedte oversteekt sta je in de oceaan. Zonnen deden we op het strand, zwemmen deden we in het Volta meer. De zee is hier in Ghana erg vervuild. Er drijft enorm veel plastic in dat vanuit Accra en Thema, 2 grote plaatsen een paar kilometer verder, op Maranatha aanspoelt. Erg jammer want het is een erg mooi strand.
Waar je in Golokuati alles per taxi moet doen, gebeurt alles in Ada Foah via de motor. Met 3 personen op de motor naar een restaurant om daar wat te eten is heel normaal. Manon en ik gingen dan ook iedere keer gezellig knus samen op de motor. Manon noemde het, nader tot elkaar komen tijdens onze reis. Ik vond het doodeng!
We hebben niet alleen maar op het strand gelegen. We zijn ook nog naar een houtmarkt geweest, wat uiteindelijk gewoon een takkenmarkt bleek te zijn. Overal lagen bosjes takken die je kon kopen. Wat een afgang en vooral als ik daar 50 minuten voor misselijk op een bootje heb moeten zitten. Manon was helaas ziek dus die bleef thuis en Danique en Anouska besloten al snel het strand op te zoeken. Eva, Feije, Caj en ik gingen toch nog even bij het festival op het eiland kijken. Toen we net op het punt stonden daar weer te vertrekken viel een vrouw op de grond neer. Een paar seconden dacht ik, ja kom op studenten verpleegkunde, allemaal helpen! Tot ik er achterkwam dat ik op dat moment nog maar de enige verpleegkundige in de groep was. Daar ging ik dan. Eerst hulp op zijn Ghanees. Ik denk dat ze een soort van epileptisch insult had en na haar in de stabiele zijligging te hebben gelegd kon ze rustig aan bijkomen. Het feit dat Eva en ik in onze reddingspoging helemaal onder gespuugd waren door de vrouw probeerde we maar even te vergeten.
Ook zijn we nog een dagje naar Accra geweest, die dag kon Manon gelukkig wel mee want ze voelde zich wat beter.
Helaas was dit zaterdags weer heel anders. Manon was echt niet lekker, maar het was Bonfire op Marantha. Een groot feest met een groot vuur en veel gezelligheid (lees: drank). Daar moest ik dus wel even bij zijn. Gelukkig bleef Feije ook thuis dus was ze niet alleen.
De volgende dag voelde iedereen zich brak. Manon riep nog overtuigend dat ze zich zeker weten beter voelde dan alle andere in het huis en daar had ze op dat moment misschien wel gelijk in. Tijdens het inpakken van de koffers ging dit niet meer op. Alle energie stroomde uit Manon haar lichaam en ze was te moe om haar ogen open te kunnen houden. Nu bleek ze al een paar dagen niks gegeten of gedronken te hebben en al zo’n 48 uur niet meer geplast. Dat was niet goed.
Manon wilde heel graag eerst terug naar ons eigen huisje maar in de trotro terug naar huis besloten we toch maar dat het beter was om te stoppen bij in ziekenhuis in Ho, ongeveer 1,5 uur van ons huis vandaan. Ze werd met een rolstoel de emergency ingereden en dat vond ze verschrikkelijk, maar lopen was ook geen optie. Ze moest een nachtje blijven. Danique en ik besloten bij haar te blijven en de rest ging door naar huis. Toen ik de moeder van Manon belde wist ik niet hoe ik het nou rustig moest gaan vertellen. Want hoe vertel je iemand dat haar dochter in een ziekenhuis in facking Ghana ligt. Manon haar bloed werd getest en daar kwam uit dat ze GEEN malaria had. Mijn diagnose, uitgedroogd. De diagnose van het ziekenhuis, malaria. Die logica zal ik nooit begrijpen. Wat was ik blij met Danique die nacht. Nadat Manon haar eerste gift medicatie had gehad werd ze enorm onrustig. Ze werd benauwd en moest aan de zuurstof. 7 liter zuurstof kreeg ze toegedient! Even voor de mensen die hier niet zo bekend mee zijn. Bij een benauwd persoon geef je iemand 0,5 tot maximaal 1 liter zuurstof ter ondersteuning. Het was voort laat dus ik had dit met mijn duffe kop pas door toen ik dit de volgende dag aan Manon vertelde. Danique en ik hebben de hele nacht bij Manon aan bed gezeten en proberen te slapen met ons hoofd op Manon haar voeteneinde. De volgende dag kwam de arts doodleuk vertellen dat Manon nog een paar dagen moest blijven. Manon, Danique en ik waren het hier niet mee eens. We hadden niet echt vertrouwen in de artsen in het ziekenhuis en gingen toch liever naar het ziekenhuis waar we stage lopen. Dat werd goedgekeurd en met een zieke Manon gingen we weer door naar Kpando wat ongeveer een half uurtje van ons huis vandaan ligt. Aangekomen in dit ziekenhuis kreeg Manon een privé kamer en was er gelukkig ook een bed voor mij. Eerst werd ze in dit ziekenhuis niet behandeld voor malaria, want uit de testen die gedaan waren bleek nu eenmaal dat ze geen malaria had. Thank god! Eindelijk artsen waar ik het ook mee eens was. Ze werd dus aan het infuus gelegd om haar vochthuishouding weer op peil te krijgen. Na 2 dagen besloten we een stukje te gaan wandelen, maar helaas. Ze zakte weer volledig in en was weer terug bij af. De arts heeft toen besloten toch maar voor malaria te gaan behandelen omdat de symptomen toch wel leken op malaria. Weet je, ze zullen er wel verstand van hebben en soms moet je het dan ook maar uit handen geven. 9 dagen lang heb ik met Manon in het ziekenhuis gelegen. En waar iedereen zegt dat ik een kanjer ben dat ik 24/7 bij haar bleef denk ik alleen maar, dat is toch gewoon heel logisch. Ik moet wel zeggen dat ik heel veel heb gehad aan de steun van iedereen. Soms als Manon een slechte dag had en heel veel sliep of heel ziek was had ik toch nog wat afleiding van huisgenootjes, appjes van lieve mensen uit nederland en de collega’s uit het ziekenhuis. Het was een zware week, maar ik had het niet anders willen doen. Inmiddels in Manon het ziekenhuis uit en zit ze nog aan de medicatie waar ze wat bijwerkingen van heeft. Na vandaag zijn die klaar en gaan we er vanuit dat het alleeen maar beter kan gaan.
In het ziekenhuis hebben we Chris leren kennen. Chris is een Ghanese jongen die hier in Ghana allerlei verschillende projecten heeft om weeskinderen een fijn thuis te geven. Chris hebben we leren kennen via Dirk, één van de studenten die hier het vorige half jaar zat. Hij kwam iedere dag even langs om fruit te brengen, Manon en mij op te vrolijken of wanneer ik heel even naar huis wilde om spullen te halen. Manon haar doel is om in de komende 3 weken nog eens één van zijn projecten te bezoeken. En fysiotherapie Schijven is hard op weg om dat doel met haar te behalen!

Indonawo (goedemiddag)

Dikke kus, Evi