Project, begrafenis en wli waterfalls

Even weer snel een blog, want ik merk dat ze voort steeds langer worden. Aangezien ik de afgelopen dagen weer veel mee heb gemaakt is dit wel een goed moment om het weer aan jullie te vertellen.

Donderdag hebben Manon en ik een dagje op de HIV kliniek van het ziekenhuis gewerkt. Vol enthousiasme werden we ontvangen. Dat was op de vorige afdeling wel anders dus we waren meteen dol gelukkig. De eerste vraag die ons gesteld werd was of we langer bleven dan één dag. Helaas moesten we hun teleurstellen, we blijven één dag en niet langer. Echter veranderde dit al snel. Nelson, de medewerker van de HIV kliniek, vertelde dat ze nog veel hulp nodig hebben. En ook wij zagen dat. De patientendossiers worden in een kast en in dozen op de grond bewaard. Totaal geen structuur en totaal geen overzicht. Ook vertelde hij dat er maar 3 mensen in de kliniek werken. Hierdoor kunnen ze maar één dag in de week, op donderdag, open zijn en krijgen ze zo'n 40 patiënten per dag. Nelson zag wel in dat dit niet de beste manier van werken was, maar dat het op dit moment niet anders kon. Manon en ik kregen meteen een heel project in ons hoofd. Waar we eerst een project wilde maken om de lopende projecten beter te laten lopen, saaai,, hadden we nu bedacht de HIV kliniek te helpen bij het verbeteren van de zorg aan de HIV patiënten. Helaas was Nelson ineens weg en konden we dit niet meer met hem bespreken. De verpleegkundigen van de HIV kliniek stonden er ook voor open dus hebben we meteen navraag gedaan bij school en ook hier is het goed gekeurd. Hup! aan de slag dus.

Op de HIV kliniek mochten we eindelijk zelf wat uitvoeren. Al was het dan wel bij ongeveer 40 patiënten de bloeddruk meten, ik was helemaal in mijn nopjes! Eerst waren ze een uur bezig om alle patientendossiers uit de kast en dozen bij elkaar te zoeken, daarna kregen de patienten nog een voorlichtingspraatje en mochten we beginnen. Waar onze Ghanese collega langzaam begon aan de controles bij een patient hadden Manon en ik al snel een effectief plan bedacht om zo snel mogelijk bij alle wachtende patiënten de controles te doen. Manon de temperatuur en het wegen, ik de bloeddruk. Na wat uitleg aan onze collega kreeg ze enigszins door wat haar taak was, de Ghanese namen opnoemen en opschrijven, want waar hun moeite hebben met onze namen, kunnen wij de Ghanese namen niet uitspreken. Ze wist niet wat haar overkwam, ze was het overzicht even kwijt, maar toen ze zag dat het allemaal wel goed kwam kalmeerde ze wat.
Onze Ghanese collega legde ook nog even uit hoe ze hier testen of iemand HIV heeft of niet. Waar we in Nederland een 6 verschillende soorten testen hebben om uiteindelijk vast te mogen stellen of iemand HIV heeft of niet, doen ze dat hier met een soort van zwangerschapstest. Een rapid respons test. Eén druppeltje bloed op een stripje en er verschijnt een streepje dat aangeeft of je HIV hebt of niet.

Na deze leerzame en leuke dag gingen we terug naar huis waar onze Ghanese coach pannenkoeken voor ons zou bakken. Op de compound liepen de kinderen allemaal rond met rode linten om hun polsen en hoofd. Bij navraag waarom ze dat deden vertelde ze ons dat er een begrafenis was dit weekend van een jongen van hun school. Eric, 18 jaar en gestorven aan een soort van spierziekte. Hij werd rond 5 uur teruggebracht van het mortuarium in Kpando, naar zijn huis in Golokuati. Currage, onze buurjongen, nodigde ons uit mee te komen. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Bij de kerk tegenover ons huisje begon de optocht naar zijn huis. Wij liepen achter de stoet aan. De mensen zongen en dansten en tegelijkertijd huilde ze van verdriet. Bij het huis van de jongen aangekomen werd het lichaam uit de taxi, waar hij mee vervoerd was, gehaald. Hij was gewikkeld in doeken. Toen het lichaam binnen was gebracht werden we door de priester van het dorp meegenomen naar de familie. Als eregast zaten we bij de organisatie van de begrafenis. Na een tijdje daar te hebben gezeten werd ons verteld dat dit nog de hele nacht door ging. De volgende dag om 8 uur zou de begrafenis beginnen.

Dus wij stonden de volgende dag om 8 uur voor het huis van de overleden jongen. De kinderen van de jongen zijn school kwamen marcherend naar het huis toe. Met trommels en zang zoals het de dag ervoor ook ging. Bij het huis ontstond een lange rij. Na een tijdje gekeken te hebben wat er gebeurde, concludeerde we dat dit de rij was om het lijk te zien,, en wij stonden er midden in. Hoe dichter we bij het huis kwamen hoe ongemakkelijker ik me ging voelen. Mensen kwamen huilend en kruipend van verdriet uit het huis gelopen.
Bij binnenkomst bleek dat ik me niet goed genoeg had voorbereid. Als nuchtere Hollander had ik verwacht een lijk in een kist te zien. Mooi neergelegd alsof hij zou slapen. Gewoon normaal dus. Maar Ghana zou Ghana niet zijn als ze dat hier anders doen. Heel anders kan ik wel zeggen. De overleden jongen stond rechtop, in pak en witte handschoenen, in de hoek van de mooi versierde kamer. Mijn gezichtuitdrukking kan ik niet meer beschrijven, maar erg respectvol zal hij niet geweest zijn. Buiten stonden allemaal stoelen waar we op de derde rij mochten gaan zitten. Na ongeveer 2 uur vol gepraat en muziek werd er een toneelstukje opgevoerd. Ritueel werd de jongen van de klassenlijst geschreven en was hij officieel bij zijn school uitgeschreven. Ook kwam de jongen, nu gelukkig in een kist, naar buiten. Daar heeft hij nog een tijdje gestaan. Daarna werd de kist in een pick up truck geladen. Er gingen allemaal mensen bovenop zitten en op deze manier werd hij naar de begraafplaats gereden. Op de begraafplaats ging iedereen op de graven staan om goed te kunnen zien wat er gebeurde. Na nog een klein praatje van de priester ging iedereen weg en had de familie eindelijk een momentje voor zich alleen.

Gisteren zijn we naar de Wli waterfalls geweest. Dat zijn veel watervallen in het dorrpje Wli. Wij gingen naar de hoogste Wli waterval waar we ook konden zwemmen. Onze gids, Charles, was een enthousiaste man die van alles vertelde over de omgeving. Na ongeveer een half uurtje lopen kwamen we bij de waterval aan. Van ver af voelde we de nevel van de waterval al. Na onze bikini aangetrokken te hebben, liepen we richting de waterval. Na ongeveer 10 meter lopen konden we al niet meer recht vooruit kijken door het water wat op ons af kwam. Achterstevoren zijn we verder richting de waterval gelopen. De kracht die van die waterval af kwam was onbeschrijfelijk. Een soort spa voor gevorderde want het water scrubde je huid tot het pijnlijke toe. Wat was ik weer gelukkig met mijn teva's met al die stenen op de bodem.

Tot de volgende keer!

Na do nyui (Weltrusten)
Evi