Langzaam aan beginnen

Ik heb al een tijdje niet geschreven. En dat is niet specifiek omdat ik hier zo’n druk leven lijd, maar gewoon omdat ik me er niet toe kan zetten na een drukke werkdag. Of nou ja druk. Ach ja laat ik maar gewoon weer beginnen bij waar ik de vorige keer geëindigd ben.

Vorige keer zei ik dat ik op maandag mijn uniform ging halen. Dat ging dus niet door. Aangezien er een nationale feestdag was, iets met de president die jarig was, gingen we er maar meteen vanuit dat de kleermaker ook niet in zijn hokje zou zitten. Om de 2 weken vakantie goed af te sluiten besloten we ’s avonds uit eten te gaan. We wilde eerst bij een wegrestaurant gaan eten, aangezien dat er wel redelijk uit zag. Maar onze Ghanese coach, Mawutor, vertelde ons dat er in Hohoe een beter restaurant zat. Als dat niet was wat we zochten dan mocht ze ons een slechte coach noemen. We gingen maar uit van het slechtste, maar toen we aankwamen konden we onze ogen niet geloven. Een groot paradijs waar ze hamburgers, pizza en pannenkoeken verkochten. We hebben als een stel Amerikanen zitten eten.
De volgende ochtend moesten we vroeg op om naar de introductie op het ziekenhuis te gaan. Het ontbijt begint me hier al aardig tegen te staan. Een witte boterham met chocopasta, pindakaas of jam. Na weer een uurtje of anderhalf te hebben gewacht op de directeur van het ziekenhuis kwam hij eindelijk aanlopen, vertelde de receptioniste dat ze ons rond moest leiden en ging weer weg. Drie keer op die aardige man zitten wachten en uiteindelijk blijken we hem niet nodig te hebben, handig!
De receptioniste, gehult in een iets te strak blauw mantelpakje en een lelijke pruik op haar hoofd, leidde ons met tegenzin rond. Ze wilde niks uitleggen en stond ons tegenover haar collega’s vooral belachelijk te maken. Maar vooral blijven lachen en aardig doen :D. We hadden gehoord dat het mortuarium heel indrukwekkend zou zijn om te zien dus dit gaven we aan bij de receptioniste. Ze trok wit weg als ze niet bruin was geweest. Hoezo wilde wij dode lichamen zien? Uiteindelijk zorgde ze er voor dat iemand van het mortuarium met ons mee ging, zij bleef veilig in een hokje wachten.
Het mortuarium was inderdaad indrukwekkend. Een half open ruimte waar een grote tafel stond waar 2 lijken open en bloot op lagen. Ze waren net binnen gekomen, de familie stond nog buiten.
De man van het mortuarium deed de koelcel open en daar lagen nog eens honderden lichamen, gestapeld op stapelbedden zonder laken. De lichamen worden behandeld met formaline waardoor ze langer behouden kunnen blijven. Sommige lichamen lagen er al een jaar vertelde de man. Op het moment dat de familie genoeg geld heeft om de begrafenis te betalen en de hele familie naar die begrafenis te laten komen, wordt het lichaam pas begraven. Tot dan moet de familie geld betalen aan het ziekenhuis om ze daar op te slaan. Eén van de grootste inkomstenbronnen van het ziekenhuis. Ze praten hier overigens over dode lichamen, niet over dode personen. De persoon is naar de hemel, het lichaam is maar een omhulsel die de persoon achterlaat wanneer hij verder leeft in de hemel.
Na de rondleiding hebben we ons uniform opgehaald. Waar we hier op straat lange broeken aan moeten en shirtjes met mouwtjes, kregen we een uniform met een decolleté tot ons navel. Het zal wel kloppen denk ik dan maar.

De eerste stagedag de volgende dag liep wat anders dan ik van te voren bedacht had. Manon was ziek. Dus in plaats van op de chirurgische afdeling stond ik met Anouska en Danique op de maternity ward. De zwangeren/kraam/verloskundige afdeling. Ieder ochtend beginnen ze hun werkdag met een gebed. Een gebed met zang en klappen. Heel gezellig, zouden de ziekenhuizen in Nederland ook eens moeten proberen. Je bent meteen wakker, en bidden wordt nog eens gezellig.
Meteen na het gebed werden we mee de verloskamers in gesleurd waar we 2 bevallingen hebben gezien die dag. 6 bedden in een verloskamer en alle vrouwen liggen langs elkaar te puffen en te kreunen. Echt niet zoals ze dat in Nederland doen met privacy en dergelijke.
Ook steriliteit nemen ze niet zo nauw. Als er op een verpakking steriel staat gaan ze er volgens mij vanuit dat dit altijd zo is. Ook als je er eerst nog onsteriele spullen mee aanraakt. Eén van de twee bevallingen was meteen een spannende. Althans, dat dacht ik. Een vrouw ging bij 7 maanden zwangerschap bevallen. Waar ze in Nederland meteen een couveuse klaarmaken en de moeder voorbereiden op een kindje dat het moeilijk zal hebben, komt het kindje hier gewoon zoals de andere baby’s ter wereld, wordt het in een doek gevouwen en op een stalen kastje gelegd. Daarna gaan ze eerst zorgen dat de nageboorte er bij de moeder uit komt, terwijl de baby onder een ventilator in een dekentje ligt, en gaan daarna het kind afpoetsen, wegen en meten.
Alle verpleegkundigen doen hier ook 2 handschoenen aan. Echt, ze gebruiken ze bij het leven. Dit had te maken met de hygiëne vertelde ze. Uuuh yeah, right!
Ik vroeg meteen even naar de couveuse die ze van de vorige groep studenten hebben gekregen. Deze was dus inderdaad kapot en werd niet meer gebruikt, helaas. Het geld was op om hem te laten maken. Ook het oppakken van het kind doen ze hier heel anders. Aan beide armen werd het opgetild en daarna onder de kont vastgehouden. Terwijl Danique heel voorzichtig een baby vastpakte vroegen ze of ze bang was om het kind te laten vallen, want wat deed ze toch moeilijk en onhandig. Nee zusters, dit heet voorzichtig!
Na deze bevallingen was er niks meer te doen, en dat is hier heel normaal. De verpleegkundigen gaan zitten, en wachten tot het 2 uur is en ze naar huis mogen.

De volgende dag was Manon nog zieker en heb ik besloten niet naar stage te gaan. Ik ging thuis zusteren voor haar. Na wat te hebben gebrainstormd over wat de oorzaak zou kunnen zijn van haar buikkrampen, besloten toch maar even naar het ziekenhuis te gaan. Dat klinkt heel ernstig, maar hier heb je geen huisarts die je verteld wat je hebt en je medicijnen geeft. Zuster Magdalena, de hoofdzuster en een schat van een mens, zorgde ervoor dat Manon een dossier kreeg. Groot op de voorpagina kwam te staan dat ze een student nurse was op het ziekenhuis. Terwijl de wachtkamer vol zat met patiënten die misschien al uren aan het wachten waren, mocht Manon in één keer doorlopen naar de poli waar ze een gesprekje hield met een verpleegkundige. Ook bij het lab kon ze weer zo doorlopen. Aangezien één van de jongens in huis daar werkt was ook dit weer zo gepiept. Er leek even malaria in haar bloed te zitten, maar dit was een foutje, gebeurde wel vaker. Pardon?!
Daarna nog langs de dokter waar ze zo door kon lopen en de apotheek waar ze medicijnen mee kreeg en er niet eens voor hoefde te betalen. Ze waren haar zo dankbaar voor het werk dat ze verricht in het ziekenhuis. Niet wetende dat ze nog niks uitgevoerd had.

Van het weekend hebben we een boottochtje over het volta meer gemaakt. We zijn weer een hele ervaring rijker. We durven steeds meer niet te plannen en gewoon ter plekke iets te regelen waardoor je in vreemde situaties terecht komt. Ook deze keer.
Bij het volta meer aangekomen was er nergens een hutje of iets te vinden waar we een gids met een bootje konden huren. Wel was er een aardige visser die ons wel over het volta meer wilde varen. Eerst nog even langs de havenmeester om toestemming te vragen om op het water te mogen. Wat ik voor me zag als een oude man in een krakkemikkig hutje, waren 4 militairen in een van steen gebouwd huis met geweren op hun rug. Terwijl de reddingsvesten werden gepakt stonden alle meiden zich te vergapen aan deze heerlijke snoepjes in uniform. De boottocht was erg leuk. We voeren naar een eiland waar een dorpje was. Het echt Afrika. Van stront/modder gemaakt hutjes die niet bestand zijn tegen een enorme hoosbui. Daar hebben we de chief ontmoet. Het is gebruikelijk om de chief na een bezoek een geschenk te geven, en zo stonden wij met pijn in ons hart onze laatste chocolade koekjes af.

Maandag zijn we begonnen aan het echte werk. Manon was gelukkig beter dus we begonnen met de chirurgie afdeling. De eerste dag hadden we een dagje wondzorg. Ook hier namen ze de steriliteit niet erg nauw. Ook vergaten ze soms dat er een patiënt bij de wond hoorde. De patiënten lagen te creperen van de pijn en daar werd totaal geen aandacht aan besteed. Schoonschrobben, en knippen in wonden is hier heel normaal. En als de patiënt pijn heeft moet hij maar bidden. Ook gisteren stonden we weer op de chirurgische afdeling, de wondzorg hadden we wel gezien. Die bestaat uit schoonmaken van de wond, natte gazen met betadine op de wond en weer dichtmaken. Geen gepuzel over welk wondmateriaal of het bestuderen van de wondgraad. We besloten dus met de arts mee te lopen tijdens zijn ronde. Om 11 uur was dit afgelopen en hadden we niks anders te doen dan te zitten op een stoel. Weinig uitdaging dus helaas. Zuster Magdalena vertelde ons dat wij dat goed hadden gezien en dat ze ons graag op de OK zag staan vandaag, omdat dit wat afwisseling geeft. En dat hebben we gedaan vandaag.
Het was enorm interessant. Eerst zagen we een hysterectomie. Een baarmoederverwijdering. Deze baarmoeder zat vol met vleesbomen en was zo groot als een rugbybal. De tweede operatie was een myomectomie. Het verwijderen van vleesbomen, maar de baarmoeder laten zitten zodat de patiënt nog eventueel kinderen kan krijgen. Heel leerzaam en erg leuk.

Morgen gaan we een dagje op de HIV kliniek van het ziekenhuis meelopen. Ik ben benieuwd wat dat ons weer gaat brengen.

Akwaaba! (Welkom!)

Dikke kus,
Miss Universe(volgens één van de kinderen van de compound, de schat)