Leven als een Ghanees

Leven als een Ghanees

Afgelopen week is toch een aardig drukke week geweest.
Maandag gingen we naar de school for the deaf waar we kennis hebben gemaakt met de directrice. Ze vertelde ons dat we meer dan welkom waren en dat ook wij, die eigenlijk in het ziekenhuis gaan werken, een paar dagen mogen komen. Dus we hebben de afspraak gemaakt om op donderdag en vrijdag te komen werken. Er waren op dit moment nog geen kinderen omdat hun school officieel pas volgende week begint. Maar deze week kwamen de kinderen langzaam binnen gedruppelt.
Nadat we maandag naar de dovenschool waren geweest gingen we dinsdag naar het ziekenhuis. Alweer? Ja alweer. Drie keer is scheepsrecht dus ook deze keer gingen we er met volle enthousiasme heen. Helaas kwamen we weer niet verder dan de receptie van het ziekenhuis. De directeur bleek een weekje weg te zijn in verband met een workshop. Dit was hij even vergeten door te geven aan onze Ghanese begeleidster dus probeerde ze ons weer wat op te vrolijken door te zeggen “This is Ghana” en “Just have fun and relax”.
Onderweg naar de kleermaker voor ons uniform kwam er een man naar ons toe die ons iets wilde laten zien. Hij vertelde van alles maar niemand wist eigenlijk wat we nu te zien kregen, dus we gingen met hem mee naar zijn winkeltje. In zijn winkeltje stonden allemaal houten beeldjes. Zelf gemaakt en hij ontwerpt ze ook voor je. Dat wordt dus zeker nog een souvenir!
Bij de kleermaker werden onze maten opgemeten en konden we onze stof afgeven zodat het over een week klaar is. Het was een echte Roy Donders!
Woensdag hebben we een rustdag gehad. Waar ik eerst erg tegenop zag, omdat de verveling redelijk begint toe te slaan. Maar toen ik op stond scheen ze zon, heerlijk! Helemaal klaar zaten we in de zon. Anouska vroeg me haar haren in te vlechten. Toen ik daar mee bezig was kwam er een meisje van de compound die me dat zag doen en dit na ging doen bij Danique. Dit was het begin van een gezellige beauty middag. We hebben de kinderen de nagels laten lakken, ze hebben onze haren wel ongeveer 10 keer gedaan, ja ook de jongens hier hebben daar feeling voor, en we hebben ze uitgelegd wat we nu eigenlijk in de zon deden. Want dat blijft toch best vreemd, dat wij blanken een kleurtje krijgen van in de zon zitten en dat we het nog expres doen ook.
De jongens van de compound weten voort hoe mijn telefoon werkt, wat resulteerde in zo’n 100 foto’s en 5 filmpjes. Een selfie kende ze nog niet, maar ook die maken ze nu. Er was één jongetje dat liep in een lang, te groot en vies, shirt en had geen onderbroek aan. Zag er erg zielig uit vonden wij. Gelukkig had Eva wat kleding bij en hebben we hem een nieuwe outfit gegeven. Het was echt een mannetje geworden!
Peter, onze Nederlandse coach, is donderdag vertrokken richting accra dus die kwam ’s avonds nog even bij ons eten. Hij had nog wat boodschappen die hij bij ons achter zou laten. Het was grappig om te zien hoe blij wij werden van het blik knakworsten dat hij uit zijn tasje haalde. Deze bewaren we voor een feestelijke gelegenheid.
Donderdag gingen we naar de dovenschool. Waarvan we van te voren wisten dat er nog niet veel te doen zou zijn dus daar waren we op ingesteld. Het begon al met het feit dat we om kwart over 6 opgestaan zijn en de regen met bakken uit de hemel kwam vallen. Hier in Ghana is het normaal dat je, als het regent, wacht tot dat de regen ophoudt en dan pas naar je werk vertrekt in plaats van zeiknat aan te komen. Dit geldt trouwens niet voor het ziekenhuis. Dus wij wachtten een half uur, een uur, anderhalf uur, tot het uiteindelijk 11 uur was en we toch maar door de regen vertrokken naar het taxi station in ons dorpje. We kwamen in de taxi van Dodzi, oftewel Dotje dat vonden wij wel een passende naam. Dotje had zo zijn maniertjes. Met een ijsstokje poetste hij zijn tanden schoon tot ze weer blonken. Wanneer er houtsnippers van dat stokje kwamen spuugde hij ze uit door het half open raampje van zijn auto. Het resultaat was dat, aangekomen bij de dovenschool, ik met de houtsplinters in mijn haar de auto uit stapte. Aangezien ik achter Dotje zat en de houtsnippers door de wind en de regen meer de auto in waaide dan het raampje uit.
Op de dovenschool kregen we te horen dat de kinderen die er al waren vooral nog op bed lagen vanwege het slecht weer. Een stukje verderop stonden er een paar te voetballen dus toch maar even gevraagd of we naar deze kinderen toe mochten. Enthousiast werden we begroet door ze en al snel hadden we een gebaar voor onze naam. Ze namen ons mee naar hun slaapkamer waar ongeveer 10 stapelbedden stonden met hele dunne matrasjes. Al snel stond iedereen met een groepje apart om de gebarentaal te leren en voor het wisten kregen we de gebaren ‘I love you’, ‘I like you’ en ‘Do you have facebook?’. Allemaal wilde ze op de foto met ons. De twee mannen in de groep voelde zich wat buiten gesloten dus we besloten ook nog even de meisjes op te zoeken. Wat een verschil was dat. Waar de jongens gekleed waren in hun eigen kleding, hun slaapkamer in en uit konden lopen, en enorm druk waren met alles en iedereen stonden de meisjes gekleed in uniform netjes in een rij en waren ze opgesloten in hun slaapkamer. Manon wilde met een paar meisjes op de foto, maar toen er eentje niet wilde werd ze ruw door de begeleidster bij Manon op schoot gezet. Ook kregen we het idee dat we ze van hun werk hielden dus zijn we daar snel weg gegaan.
De terugrit met de taxi was er ook weer een om te vermelden. Dotje mochten we bellen voor de terugrit maar aangezien ik nog steeds bezig was de houtsnippers uit mijn haar te plukken hebben we daar vanaf gezien. We namen een andere taxi die er redelijk uit zag. Na een onderhandeling over de prijs, want hij wilde ons meer laten betalen dan eigenlijk de standaard prijs is, begonnen we met rijden. Al snel reden we door een diep gat in de weg. Ik weet niet of ik het al eerder vermeld heb maar de wegen hier in Ghana zijn erg slecht. Ze hebben op de hoofdweg gewoon asfalt, maar dat is maar zo’n dun laagje dat de regen het al kapot heeft geslagen. Nu hebben de Ghanezen nog niet bedacht om de gaten op te vullen met asfalt, nee ze vullen het op met zand wat dus betekend dat als het regent of er wordt vaak overheen gereden de gaten gewoon weer zichtbaar en vooral voelbaar zijn vanwege de schokdempers die iedere auto hier mist. De klap was zo hard dat we allemaal schrokken, inclusief de chauf. Hij besloot even te stoppen en wij besloten er klaar voor te zijn om uit te stappen en in de middle of nowhere een andere taxi te zoeken. De taxichauffeur stapte niet uit, hij telde zijn geld en……reed daarna weer rustig door. Wel met zijn alarmlichten aan dus erg op ons gemak zaten we niet meer. De taxi van de andere groep haalde ons in. Linksachter leek de band lek te zijn en er kwam enorm veel rook uit zijn uitlaat. De domste vraag die de taxichauffeur toen stelde was: “are you afraid?” Tuurlijk zijn we afraid! De politie die we tegenkwamen leek onze laatste hoop op een nog veilige terugkomst, maar een vriendelijk handgebaar van de chauf en we mochten gewoon doorrijden van de politie.
Vrijdag hadden we weer een vrije dag. We konden wel naar de dovenschool, maar daar was niks te doen. De zon scheen weer volop dus hebben we weer genoten. De kinderen van de compound vertelde over een rivier vlakbij waar je in kon zwemmen. We konden altijd even een kijkje nemen en dan nog altijd beslissen of we wilde gaan zwemmen of niet. Eenmaal bij de rivier lagen de kinderen er al vrij snel in en wij werden zowat gedwongen door ze om er ook in te komen. Minpuntjes waren wel dat de stroming erg sterk was en er geen luxe trapje was maar gewoon een gladde grond naar beneden om in de rivier te komen. Een charmant dagje zwemmen zat er dus niet in. Het gegil van ons maakte de kinderen alleen maar aan het lachen en het feit dat een van de kinderen zijn onderbroek verloor in het water is hier geen enkel probleem.
’s Avonds zijn we bij het rijstvrouwtje gaan eten omdat Feije jarig was. We noemen haar het rijstvrouwtje omdat Evelien, van de vorige groep die hier zat, haar ook zo noemde en waarschijnlijk omdat je bij haar fried rice with chicken kunt eten die echt goddelijk is. Ze heeft al een aantal dagen een ontsteking aan haar voet waardoor ze erg moeilijk loopt. Ze had nu ondertussen al een touw om haar enkel geknoopt. Geld om naar het ziekenhuis te gaan heeft ze niet had ze uitgelegd, dus kan ze niet geholpen worden en hoopt ze dat het vanzelf over gaat. Ja, dat hopen wij dan ook maar, maar we zouden graag iets voor haar doen.
Gisteren zijn we naar de Contini minion mountain gegaan. Eigenlijk speciaal voor de grotten. Het zou maar een klein stukje de berg op zijn en daarna zouden er 6 grotten zijn waar je gewoon door heen kon wandelen en geen vleermuizen (ivm ebola) zouden zijn. Uiteindelijk bleek de berg weer ruim een uur klimmen te zijn en stonden we boven aan de top waar de ingang van de grotten was. Pap, geloof me, ook jij zou dit soort paadjes niet uitkiezen tijdens eens van je bergtochten. Het begon te regenen en Anouska en ik waren alle hoop in makkelijke grotten waar je rustig door heen kon wandelen verloren. Dus wij besloten buiten op de top van de berg te wachten tot de rest terug was. Helaas begon het te regenen en te onweren. Top! Anouska is bang voor onweer, ik ben bang voor onweer, we stonden boven op een berg, onder een boom. We wisten niet meer wat we moesten doen. Uiteindelijk zijn we gaan schuilen ergens in een verlaten hokje van hout. Met knikkende knietjes en vrezend voor ons leven zaten we te wachten tot de rest eindelijk terug kwam. Ze waren er weer vrij snel. Door het slechte weer hebben ze maar 1 grot kunnen zien. Ook de watervallen hebben we niet bekeken en dat was maar goed ook want het noodweer barste los toen we net weer beneden aan de berg stonden. Maar toen moesten we nog terug met de trotro. Aangezien de heenweg al een hel was, omdat we van de hoofdweg af moesten wijken om bij de berg te komen en de regen van de zandweg een rivier had gemaakt had. Toen we terug wilde reed de trotrochauffeur zich vast in de modder. We zagen ons al bijna duwen. Gelukkig had hij nu een andere weg gekozen waardoor we niet de hele tijd door het water en de hobbels reden.
Door het slechte weer was de stroom weer uitgevallen dus de avond was kort. De jongens hadden eieren gehaald. Eindelijk iets te eten wat enigszins in de richting van een dier komt.
Vandaag hebben Anouska, Manon en ik het rustig aan gedaan. De rest ging naar de watervallen van Wli om daar te zwemmen, maar ik vond het wel weer even genoeg geklim en geklauter geweest. Toen we in het dorpje boodschappen gingen doen wilde Manon enthousiast een fotobomb doen. Bij een groep Ghanese jongens, niet de slimste actie maar ach. De jongens wilde graag met ons op de foto en dat mochten ze natuurlijk. Een paar uur later kwamen die zelfde jongens bij ons huisje. Cajetan hebben we er op afgestuurd om even met ze te praten. Wat bleek, ze wilde graag praten met de meisjes van de foto. Hier kwamen we niet onderuit. Gewapend met onze “trouwring” gingen we in gesprek met de jongens. Toen we uit moesten leggen waarom we eerst niet met ze wilde praten vertelde ze ons dat ze echt niet uit waren op een relatie met ons, maar dat ze graag gewoon bevriend met ons wilde zijn. Uiteindelijk wilde ze wel graag weten of we een vriendje hadden en wilde ze ons nummer hebben. Ja, niet dus. Je geeft ons jullie nummer maar en dan zien we wel of we bellen!
Vanavond heb ik nog een Ghanese naam toegewezen gekregen. Akoswa, omdat ik op zondag geboren ben en Mewufemor, wat dan betekend ‘Gods way’. Met andere woorden, echt leven als een Ghanees.

Morgen ga ik mijn uniform ophalen dinsdag gaat de stage beginnen, hoop ik.

Met vriendelijke groet,
Akoswa Mewufemor

Melor wo (Ik hou van jou)