Mount afadjato, de tagbo falls en de komende week
Blijf op de hoogte en volg Evi
15 September 2014 | Ghana, Golokuati
Daar ben ik weer. Ik maak zo veel mee dat ik het liefste iedere dag wel wat zou willen vertellen.
Gisteren zijn we met zijn alle, nou ja bijna allemaal één van de jongens was ziek, naar mount afadjato gegaan. In ons dorpje stond al op een bord aangegeven dat het ongeveer 14 km vanaf hier rijden was. De hoogste berg van Ghana, 885m.
Eenmaal aangekomen bij de berg kregen we een gids toegewezen gekregen, Francis. Francis ging op slippers de berg op, terwijl wij bepakt en bezakt in ons meest charmante outfit stonden, klaar om de berg te beklimmen. Na de bergtochten in Frankrijk dacht ik ‘piece of cake’ dat doen we even. Dus de eerste 5 minuten liep ik nog vol vertrouwen richting de berg. Tot we bij de voet van de berg aankwamen en ik zag hoe stijl we omhoog moesten. Na ongeveer 10 minuten klimmen lag ons Evi al plat op haar bek, arme ik. Met een open been en een paar blauwe plekken rijker liep ik vol goede moet weer verder, maar nadat ik voor de 5e keer was gevallen had ik er voort wel genoeg van. Na 2 uur klimmen kwamen we boven op de top aan. Echt een prachtig uitzicht, maar het idee dat ik via dezelfde weg weer terug moest verpeste het gevoel van trots toch wel een beetje. Vol angst liep ik naar beneden waar ik voor de 6e keer viel en het echt helemaal gehad had. Francis was mijn redder. Hand in hand liepen we rustig verder de berg af. Onderweg kwamen we een groep Ghanezen tegen. We waren net een attractie en zij de japanners. Ze wilde allemaal met ons op de foto. En terwijl ik met mijn knikkende knietjes toch nog probeerde te lachen op de foto werden Francis en ik gefeliciteerd en op de foto gezet door iedereen. Daar sta je dan, hand in hand met een Ghanees, te bang om nog in het Engels uit te leggen dat je echt niet getrouwd bent en te bang hem los te laten. Het enige dat ik wilde was heel snel naar beneden.
Eenmaal beneden gingen we ook nog naar de tagbo falls. Deze waren ongeveer 45 minuten lopen door de jungle. Gelukkig was het hier vrijwel volledig vlak dus ik was in mijn nopjes. Dit was een kadootje na de helse bergtocht. Na 45 minuten kwamen we bij de waterval die echt adembenemend mooi was.
Moe maar voldaan kwamen we ’s avonds thuis. Mawutor, onze Ghanese begeleidster, had voor ons gekookt. Fried rice with vegetables and sauce. De peper die ze er in had gestopt had ze er helaas niet bij vermeld. Onze mond, slokdarm en maag stond in brand en even later ook bij veel van ons de rest van de organen waar het nog langs moest komen.
Gisteren hadden we een rustdag. Dat was ook wel nodig want toen ik ‘s ochtends uit bed wilde stappen viel ik meteen weer terug van de spierpijn. Nog wel even bij de voetbalwedstrijd van de jongens van de compound gaan kijken. Leuk om te zien dat ze hier gesponsord worden door een Nederlands bouwbedrijf uit Leerdam en daar de shirts van krijgen.
Onze Nederlandse begeleider vroeg ons om wat wondzorg bij een jongetje uit te voeren. Zijn wonden zouden er slecht uit zien en hadden echt medische hulp nodig. Dus Manon, onze wondexpert, ging het eens van dichtbij bekijken en ik was haar assistent. Samen hebben wij zijn wonden verzorgd, wat ook wel erg hard nodig was. Voor we het wisten stonden er wel ongeveer 20 kinderen om ons heen om te kijken wat wij aan het doen waren en was er nog een meisje met dezelfde soort wonden. Als we verder waren gegaan hadden we nog veel meer kinderen kunnen helpen, maar helaas het verbandmateriaal was schaars.
Sinds eergisteren gooien we ook geen eten meer weg wat wij over hebben van de warme maaltijd. Aangezien de kinderen hier op de compound erg blij zijn met de kleinste beetjes en vechten om het voedsel dat er is, geven wij het nu aan de kinderen.
Vandaag zijn we op bezoek geweest bij de school for the deaf. Twee van ons, Eva en Cajetan, gaan daar werken. En omdat wij ook nog niet kunnen beginnen in het ziekenhuis gaan wij daar donderdag en vrijdag ook werken. Ik heb vandaag al geleerd mijn naam in gebarentaal duidelijk te maken. Morgen krijgen we een rondleiding in het ziekenhuis in Kpando en daar kunnen we als het goed is volgende week maandag beginnen.
Fie na wo (Goedenavond)
Gisteren zijn we met zijn alle, nou ja bijna allemaal één van de jongens was ziek, naar mount afadjato gegaan. In ons dorpje stond al op een bord aangegeven dat het ongeveer 14 km vanaf hier rijden was. De hoogste berg van Ghana, 885m.
Eenmaal aangekomen bij de berg kregen we een gids toegewezen gekregen, Francis. Francis ging op slippers de berg op, terwijl wij bepakt en bezakt in ons meest charmante outfit stonden, klaar om de berg te beklimmen. Na de bergtochten in Frankrijk dacht ik ‘piece of cake’ dat doen we even. Dus de eerste 5 minuten liep ik nog vol vertrouwen richting de berg. Tot we bij de voet van de berg aankwamen en ik zag hoe stijl we omhoog moesten. Na ongeveer 10 minuten klimmen lag ons Evi al plat op haar bek, arme ik. Met een open been en een paar blauwe plekken rijker liep ik vol goede moet weer verder, maar nadat ik voor de 5e keer was gevallen had ik er voort wel genoeg van. Na 2 uur klimmen kwamen we boven op de top aan. Echt een prachtig uitzicht, maar het idee dat ik via dezelfde weg weer terug moest verpeste het gevoel van trots toch wel een beetje. Vol angst liep ik naar beneden waar ik voor de 6e keer viel en het echt helemaal gehad had. Francis was mijn redder. Hand in hand liepen we rustig verder de berg af. Onderweg kwamen we een groep Ghanezen tegen. We waren net een attractie en zij de japanners. Ze wilde allemaal met ons op de foto. En terwijl ik met mijn knikkende knietjes toch nog probeerde te lachen op de foto werden Francis en ik gefeliciteerd en op de foto gezet door iedereen. Daar sta je dan, hand in hand met een Ghanees, te bang om nog in het Engels uit te leggen dat je echt niet getrouwd bent en te bang hem los te laten. Het enige dat ik wilde was heel snel naar beneden.
Eenmaal beneden gingen we ook nog naar de tagbo falls. Deze waren ongeveer 45 minuten lopen door de jungle. Gelukkig was het hier vrijwel volledig vlak dus ik was in mijn nopjes. Dit was een kadootje na de helse bergtocht. Na 45 minuten kwamen we bij de waterval die echt adembenemend mooi was.
Moe maar voldaan kwamen we ’s avonds thuis. Mawutor, onze Ghanese begeleidster, had voor ons gekookt. Fried rice with vegetables and sauce. De peper die ze er in had gestopt had ze er helaas niet bij vermeld. Onze mond, slokdarm en maag stond in brand en even later ook bij veel van ons de rest van de organen waar het nog langs moest komen.
Gisteren hadden we een rustdag. Dat was ook wel nodig want toen ik ‘s ochtends uit bed wilde stappen viel ik meteen weer terug van de spierpijn. Nog wel even bij de voetbalwedstrijd van de jongens van de compound gaan kijken. Leuk om te zien dat ze hier gesponsord worden door een Nederlands bouwbedrijf uit Leerdam en daar de shirts van krijgen.
Onze Nederlandse begeleider vroeg ons om wat wondzorg bij een jongetje uit te voeren. Zijn wonden zouden er slecht uit zien en hadden echt medische hulp nodig. Dus Manon, onze wondexpert, ging het eens van dichtbij bekijken en ik was haar assistent. Samen hebben wij zijn wonden verzorgd, wat ook wel erg hard nodig was. Voor we het wisten stonden er wel ongeveer 20 kinderen om ons heen om te kijken wat wij aan het doen waren en was er nog een meisje met dezelfde soort wonden. Als we verder waren gegaan hadden we nog veel meer kinderen kunnen helpen, maar helaas het verbandmateriaal was schaars.
Sinds eergisteren gooien we ook geen eten meer weg wat wij over hebben van de warme maaltijd. Aangezien de kinderen hier op de compound erg blij zijn met de kleinste beetjes en vechten om het voedsel dat er is, geven wij het nu aan de kinderen.
Vandaag zijn we op bezoek geweest bij de school for the deaf. Twee van ons, Eva en Cajetan, gaan daar werken. En omdat wij ook nog niet kunnen beginnen in het ziekenhuis gaan wij daar donderdag en vrijdag ook werken. Ik heb vandaag al geleerd mijn naam in gebarentaal duidelijk te maken. Morgen krijgen we een rondleiding in het ziekenhuis in Kpando en daar kunnen we als het goed is volgende week maandag beginnen.
Fie na wo (Goedenavond)
-
15 September 2014 - 22:42
Fréderique :
Hi Eef!
Toch knap van je dat je de berg beklommen hebt!
En de foto's waren echt gaaf.
Wat goed van jullie dat jullie meteen hebben kunnen helpen met de wondzorg. En fijn dat de kindjes zo blij zijn met jullie.
En heel veel succes bij de school voor doven, wel geluk dat je maar 3 letters hebt om te gebaren haha! Mocht je tijd over hebben wil ik graag ooit mijn naam nog leren:p
Ik ben weer benieuwd naar je volgende verhaal!
Xxxx -
15 September 2014 - 22:52
Lisette:
Wat zullen ze daar blij zijn met jullie! Leuk om je verhaal te lezen. -
15 September 2014 - 22:58
Sascha:
Lieve Eef,
Super leuk om te lezen allemaal!! Volgens mij vermaak jij je wel daar! Haha
Hoe is het met je eigen wonden? 6x vallen t t t, en dat alles zonder bier?:p
Wel fijn dat je donderdag en vrijdag kunt gaan weekend. Ben benieuwd wanneer je echt aan je stage kan beginnen :)
Liefs X -
16 September 2014 - 00:34
Jacques:
Je bent een bikkel hoor Evi. Zorg ook wel goed voor je eigen wonden.
Ik hoop voor je dat je snel met het echte werk kunt beginnen. Volgens mij kun je niet wachten tot het zover is. Zorg ondertussen maar goed voor de kinderen daar.
xxx -
16 September 2014 - 01:26
Carrina:
file:///C:/Users/caatricky/Downloads/dovenalfabet.jpg
Hee Bikkel
Trots hoor. Heb er het dovenalfabet bijgedaan kun je oefenen. Hadden we dat nu maar van te voren gedaan. Fijn om te lezen dat jij het op alle valpartijen na goed maakt,
succes donderdag en vrijdag.
Ben vandaag ook weer begonnen.
Tot snel.x -
16 September 2014 - 08:59
Carla:
Goed hoor die berg op. Weet en voel wat je onderweg naar boven allemaal meemaakte. Heerlijk om dan zo"n Ghanees vast te mogen houden. Was ie knap? We wachten het volgende verslag weer af. Zo hou je ons goed op de hoogte. Kus en hou van je -
16 September 2014 - 11:14
Kar:
Eefje,
Hoe kan het dat mijn gedachten bij jouw verhaal over meermaals vallen meteen bij Udenhout Onder Zeil zijn? Hoewel je weinig keus had..(haha)...wel heel erg knap van je dat je nog naar beneden gegaan bent! Anderzijds hadden ze je vast wel van een hutje van stront en stro kunnen voorzien. Daar boven op die berg...daar boven op die berg. En van je heeeeeeela hela hela hooohola hee!
Je foto's zijn nu al geweldig, heel bizar dat er daar nog zo geleefd wordt. Even de grapjes modus uit. Ik vind het echt heel cool dat jullie je eten niet meer weggooien maar aan de kindjes daar geven. Die kunnen het heel erg goed gebruiken. Grapjes modus aan... het is wel goed voor de lijn om minder te eten en meer aan de kindjes te geven.
Jammer dat je nog niet hebt kunnen starten met je stage. Maar dat geeft je ook wel de tijd om rustig te wennen aan de omgeving. Hoewel je volgens mij al meer gewend bent dan je zelf had kunnen bedenken. Zo komt het op mij iig wel over als ik je verhalen lees. De tagbo falls lijken me echt heel erg gaaf. Lach me niet uit, maar ik las eerst tango balls. Werd spontaan heeeeeeeel benieuwd hoe dat er uit moest zien hahaha.
Geniet ontzettend van je tijd daar Eef, ik wacht met smart op je volgende reisverslag.
Liefs! -
16 September 2014 - 19:07
Sanne:
Hahahahaha ik lag helemaal krom van het lachen bij het verhaal over de berg!:P ik zie het al helemaal voor me!! Maar je hebt de top bereikt, en het was een goede foto! (Je leek een echte bergbeklimmer
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
