De eerste dagen in Ghana
Blijf op de hoogte en volg Evi
12 September 2014 | Ghana, Golokuati
Eindelijk! Ik heb op dit moment genoeg internet om mijn eerste reisverslag te typen.
Wat lijkt het al lang geleden dat ik in Nederland was. Ik heb al zo veel gezien en zo veel meegemaakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Oké bij het begin....
Maandag vlogen we om 15:10 uur van Schiphol naar Accra, de hoofdstad van Ghana. Hier kwamen we om 8 uur Ghanese tijd aan. Benauwd en plakkerig, dat waren de eerste gedachten op Ghanese bodem. Op het vliegveld moesten we eerst langs de douane waar we nogmaals gescreend werden op visum, wat we kwamen doen en waar we vandaan kwamen. De bevolking hier wil altijd graag weten waar je als blanke vandaan komt en waarom dat je in hun land komt, als je dan uitlegt dat je komt als verpleegkundige om in het ziekenhuis te komen werken ben je meer dan welkom. Toen we de koffers hadden was het tijd om naar het guesthouse, een kwartiertje verder op, te gaan. We waren al gewaarschuwd voor het enorme aantal mannen dat buiten staat te wachten om je koffer te dragen. Ze willen hier dan wel geld voor hebben en dat had ik niet. Ik kwam er helaas niet onderuit, ze hielpen me met mijn koffer en heb ik ze dus maar 1 euro gegeven. Daar keken ze even vreemd van op, maar ach, het is geld.
De eerste heftige Afrikaanse beelden kwamen ons al tegemoet toen we langs de krottenwijken van Accra reden, heftig om te zien dat mensen in zo'n armoede moeten leven terwijl er 3 meter verderop een groot luxe gebouw staat waar de president van weet ik het hoeveel jaar geleden begraven ligt.
In het guesthouse aangekomen kregen we allemaal onze kamer toegewezen. Een heel klein kamertje met een tweepersoonsbed, een ini-mini douche en een vieze wc, maar ja voor één nachtje was dat best te doen.
De volgende dag zijn we begonnen met het wisselen van geld in de shoppingmall. Dit was totaal geen Afrika zoals je Afrika voor ogen hebt. Veel winkels, veel luxe en veel westerse kleding. Na een stapel geld te hebben ontvangen dan toch nog maar even een westers hoofdkussen gekocht, want de kussens die ze hier hebben zijn vooral erg hard en dat wilde ik mijn tere nekje niet aan doen. Eigenlijk zouden we dan ook meteen een simkaart met internet gaan kopen, maar omdat ons nog een reis van ongeveer 7 uur te wachten stond hebben we toch maar besloten te gaan rijden. Een hel van een rit. De wegen werden steeds slechter naar mate we dieper de jungle in gingen en Manon steeds zieker, het arme kind. Onderweg zijn we nog wel een paar apen tegen gekomen, dat was een goede afleiding.
We besloten rond een uurtje of 1 maar eens te gaan lunchen. Ergens in een restaurantje langs een benzine pomp. Fried rice with shrimps had ik gekozen. Na ongeveer 1,5 uur wachten kwam het eten er dan eindelijk aan, we waren gesloopt iedereen was moe en klaar met reizen. Peper kennen ze hier maar al te goed. Mijn mond stond in de fik en naast de peper kon ik de rest van het eten niet eens meer proeven. Tom zou ze hier nog veel kunnen leren over koken met smaak.
Aangezien ze hier in Ghana niet echt goed zijn in het inschatten van tijd bleek onze reis in de trotro veel korter te duren dan de 7 uur die ze van te voren hadden gezegd. Na ongeveer 5 uur rijden kwamen we aan bij ons huisje in Golokwati. Het huisje staat op een Compound, dat is een soort van klein parkje waar heel veel huisjes op staan. Wij hebben een van de luxe huizen hier in de compound want er staan ook heel veel houten hutjes waar een gezin van 8 personen in woont. Toen we de trotro uitstapte kwamen de kinderen van de compound ons helpen met de koffer. Hup! daar ging een klein negertje met mijn koffer van 23 kilo boven op zijn hoofd. Met een hoop 'oeh' en 'aaah' kreeg ik te horen dat deze kinderen dat heel leuk vinden om te doen en dat ik het niet zielig moet vinden. Dat wordt er dan maar aan wennen.
We kregen bij binnenkomst al gelijk te horen dat de stroom helaas was uitgevallen. Dat betekend hier dan dus, geen licht, geen stromend water, geen ventilator en weinig leven op straat. We zijn maar gewoon vroeg gaan slapen om woensdag weer fris er tegen aan te kunnen. De volgende dag hadden we echter nog steeds geen elektriciteit, de ton met water boven de douches zat nog vol dus een beetje opfrissen ging nog net lukken. Helaas voor Manon was bij haar het water op, resultaat op haar kop in een emmer water met de belofte dat ze de volgende keer als eerste mocht douchen.
In Hohoe zijn we gaan winkelen voor een sim-kaart. Het is niet te geloven hoeveel personeel er in de winkels staat. In deze telefoonwinkel stond 10 man personeel. Je zou zeggen we komen met zo'n grote groep binnen, we worden door minstens 3 man personeel geholpen, maar nee. 9 mensen zaten rustig te spelen op hun telefoontje en 1 vrouw hielp ons bij het installeren van de sim-kaart op onze telefoon. 3 uur later kwamen we dolgelukkig maar moe van het wachten de winkel uitgelopen, allemaal hadden we internet en konden we eindelijk weer een beetje contact hebben met de buitenwereld.
Donderdag zijn we naar het ziekenhuis in Kpando geweest. Maar zoals we dat al vaker mee hebben gemaakt deze week is in Ghana niet alles zo goed geregeld, ook al is er een Nederlandse stichting die ook een aantal touwtjes in handen heeft. Nu kregen we te horen in het ziekenhuis dat we van harte welkom waren maar dat ze nog een belangrijke brief uit Nederland miste. Helaas, nu kunnen we maandag nog niet beginnen. Maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Ik moet nog heel erg wennen aan de manier van leven hier, de warmte en de ghaneze bevolking. Op dit moment wil ik er liever nog niet aan denken dat ik met Ghanese mensen zou moeten werken zonder dat er iemand van de Nederlandse begeleiders bij is om te helpen wanneer ik het niet snap. Dat komt vast nog wel goed...
Na het ziekenhuis alvast wat stof gekocht om een uniform te laten maken. Paars wordt het deze keer. Al die leuke stofjes die ze hier op de markt verkopen zorgen er voor dat mijn kledingkast alleen maar groter gaat worden in plaats van kleiner, sorry mam, je zult als ik terug kom nog meer was hebben dan toen ik heen ging.
De kinderen hier beginnen steeds meer aan ons te wennen. Op het moment dat ik dit verhaal typ hebben we net van de kinderen geleerd met een emmer water op ons hoofd te lopen en zitten ze bij ons op het terras te chillen. Gisteren kregen we een kleurplaat van een paar kleine kindjes, maar op het begin van de week keken ze heel angstaanjagend naar ons. Maar ja wat wil je, als er toen ik 6 was 7 negers op me af kwamen lopen en tegen me begonnen te praten zou ik ook zijn gaan huilen. Voor die kinderen hier is dat precies hetzelfde alleen hebben zij dat met blanken.
Vandaag hebben we een vrije dag, en gaan we een goede voetbal voor de kinderen van de compound kopen. Op dit moment spelen ze met een half lekke bal die ze om de 5 minuten opnieuw op moeten blazen met hun mond. Erg vies en onhygiënisch.
Morgen ga ik Mount Afadjato beklimmen. Ik? ja ik! Daar volgen vast nog wel erg charmante foto's van. Bij die berg zijn ook hele mooie watervallen werd ons gezegd. Morgen maar eens zelf gaan onderzoeken.
Do gbe na amesiame (groet de mensen bij je thuis)
Wat lijkt het al lang geleden dat ik in Nederland was. Ik heb al zo veel gezien en zo veel meegemaakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Oké bij het begin....
Maandag vlogen we om 15:10 uur van Schiphol naar Accra, de hoofdstad van Ghana. Hier kwamen we om 8 uur Ghanese tijd aan. Benauwd en plakkerig, dat waren de eerste gedachten op Ghanese bodem. Op het vliegveld moesten we eerst langs de douane waar we nogmaals gescreend werden op visum, wat we kwamen doen en waar we vandaan kwamen. De bevolking hier wil altijd graag weten waar je als blanke vandaan komt en waarom dat je in hun land komt, als je dan uitlegt dat je komt als verpleegkundige om in het ziekenhuis te komen werken ben je meer dan welkom. Toen we de koffers hadden was het tijd om naar het guesthouse, een kwartiertje verder op, te gaan. We waren al gewaarschuwd voor het enorme aantal mannen dat buiten staat te wachten om je koffer te dragen. Ze willen hier dan wel geld voor hebben en dat had ik niet. Ik kwam er helaas niet onderuit, ze hielpen me met mijn koffer en heb ik ze dus maar 1 euro gegeven. Daar keken ze even vreemd van op, maar ach, het is geld.
De eerste heftige Afrikaanse beelden kwamen ons al tegemoet toen we langs de krottenwijken van Accra reden, heftig om te zien dat mensen in zo'n armoede moeten leven terwijl er 3 meter verderop een groot luxe gebouw staat waar de president van weet ik het hoeveel jaar geleden begraven ligt.
In het guesthouse aangekomen kregen we allemaal onze kamer toegewezen. Een heel klein kamertje met een tweepersoonsbed, een ini-mini douche en een vieze wc, maar ja voor één nachtje was dat best te doen.
De volgende dag zijn we begonnen met het wisselen van geld in de shoppingmall. Dit was totaal geen Afrika zoals je Afrika voor ogen hebt. Veel winkels, veel luxe en veel westerse kleding. Na een stapel geld te hebben ontvangen dan toch nog maar even een westers hoofdkussen gekocht, want de kussens die ze hier hebben zijn vooral erg hard en dat wilde ik mijn tere nekje niet aan doen. Eigenlijk zouden we dan ook meteen een simkaart met internet gaan kopen, maar omdat ons nog een reis van ongeveer 7 uur te wachten stond hebben we toch maar besloten te gaan rijden. Een hel van een rit. De wegen werden steeds slechter naar mate we dieper de jungle in gingen en Manon steeds zieker, het arme kind. Onderweg zijn we nog wel een paar apen tegen gekomen, dat was een goede afleiding.
We besloten rond een uurtje of 1 maar eens te gaan lunchen. Ergens in een restaurantje langs een benzine pomp. Fried rice with shrimps had ik gekozen. Na ongeveer 1,5 uur wachten kwam het eten er dan eindelijk aan, we waren gesloopt iedereen was moe en klaar met reizen. Peper kennen ze hier maar al te goed. Mijn mond stond in de fik en naast de peper kon ik de rest van het eten niet eens meer proeven. Tom zou ze hier nog veel kunnen leren over koken met smaak.
Aangezien ze hier in Ghana niet echt goed zijn in het inschatten van tijd bleek onze reis in de trotro veel korter te duren dan de 7 uur die ze van te voren hadden gezegd. Na ongeveer 5 uur rijden kwamen we aan bij ons huisje in Golokwati. Het huisje staat op een Compound, dat is een soort van klein parkje waar heel veel huisjes op staan. Wij hebben een van de luxe huizen hier in de compound want er staan ook heel veel houten hutjes waar een gezin van 8 personen in woont. Toen we de trotro uitstapte kwamen de kinderen van de compound ons helpen met de koffer. Hup! daar ging een klein negertje met mijn koffer van 23 kilo boven op zijn hoofd. Met een hoop 'oeh' en 'aaah' kreeg ik te horen dat deze kinderen dat heel leuk vinden om te doen en dat ik het niet zielig moet vinden. Dat wordt er dan maar aan wennen.
We kregen bij binnenkomst al gelijk te horen dat de stroom helaas was uitgevallen. Dat betekend hier dan dus, geen licht, geen stromend water, geen ventilator en weinig leven op straat. We zijn maar gewoon vroeg gaan slapen om woensdag weer fris er tegen aan te kunnen. De volgende dag hadden we echter nog steeds geen elektriciteit, de ton met water boven de douches zat nog vol dus een beetje opfrissen ging nog net lukken. Helaas voor Manon was bij haar het water op, resultaat op haar kop in een emmer water met de belofte dat ze de volgende keer als eerste mocht douchen.
In Hohoe zijn we gaan winkelen voor een sim-kaart. Het is niet te geloven hoeveel personeel er in de winkels staat. In deze telefoonwinkel stond 10 man personeel. Je zou zeggen we komen met zo'n grote groep binnen, we worden door minstens 3 man personeel geholpen, maar nee. 9 mensen zaten rustig te spelen op hun telefoontje en 1 vrouw hielp ons bij het installeren van de sim-kaart op onze telefoon. 3 uur later kwamen we dolgelukkig maar moe van het wachten de winkel uitgelopen, allemaal hadden we internet en konden we eindelijk weer een beetje contact hebben met de buitenwereld.
Donderdag zijn we naar het ziekenhuis in Kpando geweest. Maar zoals we dat al vaker mee hebben gemaakt deze week is in Ghana niet alles zo goed geregeld, ook al is er een Nederlandse stichting die ook een aantal touwtjes in handen heeft. Nu kregen we te horen in het ziekenhuis dat we van harte welkom waren maar dat ze nog een belangrijke brief uit Nederland miste. Helaas, nu kunnen we maandag nog niet beginnen. Maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Ik moet nog heel erg wennen aan de manier van leven hier, de warmte en de ghaneze bevolking. Op dit moment wil ik er liever nog niet aan denken dat ik met Ghanese mensen zou moeten werken zonder dat er iemand van de Nederlandse begeleiders bij is om te helpen wanneer ik het niet snap. Dat komt vast nog wel goed...
Na het ziekenhuis alvast wat stof gekocht om een uniform te laten maken. Paars wordt het deze keer. Al die leuke stofjes die ze hier op de markt verkopen zorgen er voor dat mijn kledingkast alleen maar groter gaat worden in plaats van kleiner, sorry mam, je zult als ik terug kom nog meer was hebben dan toen ik heen ging.
De kinderen hier beginnen steeds meer aan ons te wennen. Op het moment dat ik dit verhaal typ hebben we net van de kinderen geleerd met een emmer water op ons hoofd te lopen en zitten ze bij ons op het terras te chillen. Gisteren kregen we een kleurplaat van een paar kleine kindjes, maar op het begin van de week keken ze heel angstaanjagend naar ons. Maar ja wat wil je, als er toen ik 6 was 7 negers op me af kwamen lopen en tegen me begonnen te praten zou ik ook zijn gaan huilen. Voor die kinderen hier is dat precies hetzelfde alleen hebben zij dat met blanken.
Vandaag hebben we een vrije dag, en gaan we een goede voetbal voor de kinderen van de compound kopen. Op dit moment spelen ze met een half lekke bal die ze om de 5 minuten opnieuw op moeten blazen met hun mond. Erg vies en onhygiënisch.
Morgen ga ik Mount Afadjato beklimmen. Ik? ja ik! Daar volgen vast nog wel erg charmante foto's van. Bij die berg zijn ook hele mooie watervallen werd ons gezegd. Morgen maar eens zelf gaan onderzoeken.
Do gbe na amesiame (groet de mensen bij je thuis)
-
12 September 2014 - 14:58
Carina:
Hee Evi.
Super dat de reis goed is verlopen Manon weer opgeknapt?
Kan mij voorstellen dat er een schok door je heen gaat als je de armoede ziet en even verderop alle luxe.
En dan die kids 23 kilo op die koppies laten dragen. auuuuu
Maar je wordt wel een hippe zuster. PAARS
Nou meid Geniet nog even van de werkeloos bestaan en tot snel
en zoals wij zeggen houdoe war -
12 September 2014 - 17:06
Dick Schijven:
Hey Evi,
Wat een leuk verhaal. Fijn om te horen dat het goed met je gaat en dat ook de reis goed verlopen is. Het zal zeker even wennen zijn allemaal, maar over een paar weken weet je niet beter. Jammer dat je nog niet aan de stage kan beginnen, maar zo te zien beleef je genoeg.
Veel succes en plezier en ik ben al benieuwd naar je volgende verhaal.
Liefs,
Dick -
12 September 2014 - 17:25
Nicky:
Gaaf verhaal :) en veel dingen herkenbaar van de tijd dat ik in Nepal was om te werken..
Geniet er van, want de tijd vliegt voorbij! xx -
12 September 2014 - 17:54
Sanne:
Leuk verhaal!! Ik vind dat je internet daar best goed is, al veel gehoord, terwijl ik dat niet had verwacht in de jungle! Ben wel heel erg benieuwd naar foto's!!! En ja dat jij een berg gaat beklimmen moet ik nog aan wennen hoor!!:P Veel plezier!!! X -
12 September 2014 - 19:50
Jacques:
Een heel leuk verhaal Evi. We waren al erg benieuwd hoe je eerste ervaringen zouden zijn. Je hebt het prachtig beschreven. Ik kijk alweer uit naar je volgende blog.
Dikke kus. -
12 September 2014 - 20:02
Carla:
Lieverd, je verborgen talent komt naar boven als schrijfster. Leuk verhaal. Geef dat wennen maar even de tijd. Denk morgen maar aan die voettocht in Zwitserland. Ondanks dat het moeilijk is blijf ervan genieten. Dikke kus -
12 September 2014 - 23:02
Yvonne:
He Evi, kreeg je blog door van Iris. Vind het heel leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Een hele ervaring voor je. Geniet maar van alles om je heen. Het wennen gaat je lukken. Het zal niet altijd gemakkelijk zijn maar dit maak je maar een keer mee dus maak er een leuke tijd van.kus -
12 September 2014 - 23:39
Ilse:
Hey Evi, leuk verhaal! Krijgen we een goed beeld van hoe het daar in Ghana is:)
Paarse kleding... Hip joh! Zou willen dat t hier kon, kun je daar niet een paar extra uniformen laten maken:P
Ik kijk al uit naar de volgende blog en de foto's!
XXX -
13 September 2014 - 00:03
Leonie:
He Eef! Wat leuk zeg die eerste indrukken en ervaringen! Kink erg hit an me fotos en he bergklim avontuur haha! Xxx -
13 September 2014 - 14:32
Fréderique :
Hi Eef!
Super leuk om te lezen!
Ben benieuwd naar de rest van je verhalen.
Veel plezier nog!
Kus -
14 September 2014 - 11:13
Ella:
Hey Evi
Wat een avontuur, maar dat is ook de bedoeling toch. Was gister bij jou thuis en toen kwam net de foto binnen waarbij je op de top van de berg staat, erg leuk en een hele prestatie.
Hoop gauw weer wat van je te lezen.
Groetjes Ella
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
