De laatste blog uit Ghana

Hallo lieve mensen,

Mijn laatste blog uit het altijd zonnige en vooral heel warme Ghana. Op dit moment ligt de temperatuur hier rond de 48 graden in de zon en begrijp ik al via de berichten uit Nederland dat ik vrijdag ongeveer 44 graden naar beneden ga. Maar ik ga niet weg voor ik jullie weer op de hoogte heb gebracht van de laatste 3 weken van mijn reis.

Toen Manon en ik eenmaal weer thuis waren uit het ziekenhuis heb ik een aantal dagen veel aan het project gewerkt. De medicijnen die ze thuis moest slikken gaven nogal wat bijwerkingen dus iets ondernemen ging haar nog niet lukken. Na ook voor mij 2 en een halve week niet veel gedaan te hebben raakte ik het echte Afrika gevoel even kwijt. En terwijl ik eigenlijk die donderdag naar de HIV kliniek moest om daar te werken hadden mijn huisgenootjes besloten dat ik dat maar eens niet moest doen en even iets voor mezelf moest gaan doen. Danique en Anouska hadden al geregeld dat ze naar een traditional healing zouden gaan en ik besloot met hun mee te gaan. Aangekomen bij een kerk een uur rijden van ons dorpje vandaan liet de profeet ons binnen. De kerk zat helemaal vol en na een hele, veel te lange, tijd van gebeden, zingen, dansen en het bedanken van God volgde dan eindelijk het deel waar we voor kwamen. De profeet ging alle mensen in de kerk langs, waar hij dan “iets” voelde legde hij een vinger op het voorhoofd van die persoon of kregen ze een drankje. Mensen kropen de kerk uit, gingen raar staan dansen of vielen ter plekke voor dood neer. Waar ik eerst dacht dat dit nog gespeeld kon worden, leek het nu toch wel erg serieus. Ik stond met open mond te kijken, en te filmen. Na ongeveer een half uur was hij klaar en kwam de rust weer terug in de kerk. We namen afscheid, dacht ik, maar toen ik naar voren stapte om hem te bedanken kreeg ook ik een vinger op mijn voorhoofd gelegd. Het ging allemaal heel snel maar ik weet nog dat ik dacht, shit! dit is foute boel, toen voelde ik een tinteling door mijn hele lichaam. Het enige wat ik daarna nog dacht was, oké Evi, ogen open en vooral blijven focussen. Ik wilde niet hetzelfde eindigen als al die andere mensen in de kerk. Na dat de profeet dit bij iedereen had gedaan kregen we een flesje “heilig water”. Volgens mij kon ik deze flesjes water ook bij een winkeltje om de hoek kopen, maar ik nam het dankbaar aan.
De week erop ben ik met Danique en Anouska naar de basisschool van een jongetje van de compound geweest. We hadden nog enorm veel speelgoed en dat wilde ik graag voor een groot deel weg hebben voordat ik naar Ada zou vertrekken. De lessen hier stellen niet veel voor. Een half uurtje rekenen waarbij 3 sommen op het bord worden geschreven en waarbij een kleine uitleg bij komt, daarna moeten de kinderen dit in hun schriftje overschrijven. Zo ging het ook bij Engels en Ghanees. Wanneer een kind een fout antwoord gaf, maar ook wanneer ze de datum niet boven de opdrachten hadden gezet, werden ze hard geslagen met een stok. Toen mijn frustratie over de gang van zaken voort erg hoog was opgelopen besloot de docent te gaan zodat wij ons ding konden doen met de kinderen. We begonnen met kleuren. We deelden papier en potloden uit. Daar ging het al fout. Alle kinderen zijn hier opgevoed volgens het principe grijpen wat je grijpen kunt. Delen kennen ze hier niet. Na een paar keer de kinderen streng aangesproken te hebben gingen ze verder met tekenen. Jammer om te zien dat er op de scholen zo weinig gedaan wordt aan de creativiteit van de kinderen. Wij hadden een aantal dingen op het schoolbord getekend en de kinderen tekende dit netjes na. Bij navraag of ze ook nog wat anders konden tekenen bijvoorbeeld een poppetje zeiden ze dat niet te kunnen. Na het tekenen ging ik mijn speelgoed uitdelen. Wat waren ze toch blij, maar wat waren ze toch ook weer opdringerig. De kinderen trokken het speelgoed uit mijn handen, verstopte alles in hun broekzakken om daarna te komen zeggen dat ze nog niks gehad hadden. Erg jammer en uiteindelijk ben ik dan ook gestopt. Ik wist dat er nog een plek zou komen waar de kinderen misschien wat dankbaarder zouden zijn.
’s Avonds ging therapie Schijven met Manon lopen want dat had ik beloofd in mijn vorige blog. Over 2 weken moest ze mee naar het project van Chris en dit waren de eerste stappen daar naar toe.
Helaas ging het die week nog niet zo goed dat ze kon besluiten samen met ons naar het zuiden te reizen. Wel kon ze nog mee naar het Lukusiawo festival. Een festival in het dorp waarin hun vrijheid gevierd wordt.
Op 22 november zijn we vertrokken naar Ada, zonder Manon dus. Omdat wij van maandag tot en met donderdag nog naar Cape coast zouden gaan voor het bezoeken van het Kakum national park en het Elmina Castle had ze besloten dat het beter was om gewoon te rusten thuis en donderdag richting Ada te komen.
Donderdag toen we thuis kwamen was Manon al in ons huisje. Ik weet niet of ik dit al in een eerdere blog verteld heb, maar dit huis is zo ranzig! Overal lopen kakkerlakken, muizen en enorme spinnen die, als je ze dood maakt, honderden andere spinnetjes uit zijn lijf los laat. Nu ook weer vertelde Manon dat we een krab in het toilet hebben wonen. Tot op de dag van vandaag is dat beest niet gevangen en moeten we hopen dat we niet in onze billen gebeten worden.

En toen kwam de bewuste zaterdag van het project van Chris. Therapie Schijven had haar werk goed gedaan en dus gingen Manon en ik zaterdagochtend om half 7 richting Tema. Na dat we Chris op hadden gehaald reden we ongeveer nog een uur richting de jungle. Na ongeveer 100 meter over een hobbelig paadje moest de taxichauffeur de auto aan de kant zetten en hebben we de rest moeten lopen. Midden in de jungle ligt het dorpje waar de Afframsikpa Children Foundation weeskinderen opvangt en hen voorziet van de eerste levensbehoeften. Chris leidt dit foundation en houd toezicht op alles wat er gebouwd wordt van het geld dat zij binnen krijgen. We werden hartelijk begroet door de kinderen van het kleine dorpje dat bestaat uit ongeveer 5 huizen. De huizen zijn gemaakt van modder en bamboe en één huis is verdeelt in 2 kleine kamers. De kinderen hebben geen bed en slapen op een kleed gemaakt van riet. Hun behoefte doen ze in de bosjes of een gemaakt gat in de grond. Chris is op dit moment bezig dit te veranderen en is een wc aan het bouwen. Ook hebben ze geen schoon drinkwater. Ze drinken, koken en wassen zich met water uit de rivier waar ze dan ongeveer een uur voor moeten lopen. Hierdoor zijn er veel ziektes zoals cholera maar kunnen de kinderen ook sterven aan een flinke diarree. Er wordt door de foundation nu geld opzij gezet om een waterpomp in het dorp te laten plaatsen. Dit is alleen een erg duur plan omdat de benodigdheden voor een waterpomp door middel van een vrachtwagen de jungle in gebracht zullen moeten. Hoe slechter de weg, hoe duurde het transport is. Vanwege de schaarste aan eten krijgen de kinderen alleen een middagmaaltijd en moeten ze in de ochtend en avond ergens vandaan zien te halen.
De weeskinderen gaan naar school net als in Nederland, maar moeten ze hier tot nu toe wel nog zo’n 2 uur voor door de bergen lopen. Chris is op dit moment dan ook bezig om een klein klaslokaal te bouwen naast het dorpje, zodat de kinderen daar naar school kunnen. Er is dus nog een hele hoop waarbij ik hem kan gaan helpen en ik heb dan ook besloten om via deze manier Ghana te kunnen blijven helpen, ook al ben ik er niet meer. Als ik terug in Nederland ben ga ik op mijn gemakje kijken hoe ik geld in kan gaan zamelen.

Morgen vlieg ik om 21:45 uur terug naar Nederland en sluit ik de reis van mijn leven af. Ik heb veel gezien, veel gedaan en veel geleerd. En ik weet dat sommige mensen dit misschien niet willen horen, maar ik weet zeker dat ik ooit nog eens zo’n reis ga maken. Vrijdag om 05:45 uur land ik in Nederland en zie ik alle lieve mensen weer. Kan ik weer zeuren om de bloemkool die we waarschijnlijk maandag gaan eten, maar weet ik wel dat ik tenminste wel gewoon eten heb en dat ik daar al heel blij mee mag zijn.

Liefs en tot snel!
Evi